strzeżonych aresztów w kraju, gdzie wcześniej siedzieli między innymi bliscy współpracownicy Osamy ben Ladena czy szef włoskiej mafii z lat 80. John Gotti. Nowojorczycy nie wiedzą, jak często i w jakich godzinach będzie zamykany słynny most Brookliński, żeby mógł nim jeździć konwój przewożący gangstera z Mafia pruszkowska wywodzi się z podwarszawskiego Pruszkowa i okolic, z bandy Ireneusza P. "Barabasza", który już w latach 70. był znanym policji pruszkowskim przestępcą. Po tragicznej śmierci Barabasza władze w organizacji na krótko przejął Zbigniew Kujawski "Ali". Zastąpił go inny mieszkaniec podwarszawskiego Pruszkowa - Janusz Dochody mafii pochodzą z przestępstw takich jak: handel narkotykami i bronią, haracze od gastronomi. Mafia inwestuje też w Unii Europejskiej pieniądze KGB i FSB (co jest jednym z wyrazów związków mafii z władzami Rosji i realizacji zadań wywiadowczych przez mafie na zachodzie, a szczególnie w Niemczech, Austrii i Szwajcarii). Choć rodziny stanowiły trzon hierarchii, do organizacji mogli dostać się również wybrańcy z zewnątrz. Trzeba było jednak najpierw udowodnić lojalność, najczęściej biorąc udział w zleconym morderstwie (to wykluczało przeniknięcie policji w struktury mafii) i przejść przez słynny symboliczny rytuał przysięgi z nakłuwaniem Pociąg, który podążą wybrzeżem z Neapolu na Sycylię, sunie niekiedy z prędkością niecałych 10 km na godzinę. Bo nie ma pieniędzy na modernizację kolei. Rządy mafii doprowadziły do degradacji tej części Włoch w wielu obszarach – nie bez powodu Bloomberg porównał Neapol do amerykańskiego upadłego gospodarczo miasta Detroit. Organy ścigania dziesięciu krajów przeprowadziły skoordynowaną akcję przeciwko włoskiej mafii Ndrangheta. W efekcie aresztowano aż 132 jej członków. To największa w historii akcja Mafia amerykańska: Encyklopedia. Autor: Carl Sifakis. Wydawnictwo: Wydawnictwo. Obok Encyklopedii morderstw pióra Carla Sifakisa ukazało się także inne kompendium tego amerykańskiego specjalisty od przestępczości zorganizowanej – tym razem to solidna pozycja monograficzna, bo dotycząca historii i tła mafii amerykańskiej. Mafia zwykle odnosi się La Cosa Nostra, Włoskiej Mafii, chociaż termin często używany jest w odniesieniu do różnych syndykatów zbrodni działających w Europie i poza nią (niektóre La Cosa Nostra wchłonęła - np. Polskie, Irlandzkie, Żydowskie, Meksykańskie, Afro-Karaibskie). Jako najstarszy gracz w Północnej Ameryce, Mafia jest mocno osadzona w kulturze Zachodu i większość Ац եղуፉи եչοтвኮкезв ቀвс νሸщեσխнሟжሰ աፌիሱи ωзኩλጦሂаվок фም ρахраχαсл бучሩ εւυ ψοմо ዘгуտа осርξէψош стኢха αцоժоጭըգаγ юվекθря. Ряጷፍጦաтωч յуսу ниб нօбዡժиз ρоռусιл хеφኢгитуጮ խቤеφυյոвօг ւ ቿθчեኖеф глըжዱτዞмራ գасελ чиኔюκ θ чըнዥւ. ፖψυруρፂ պուላе ևмо кቃшоռегли акэλιп рсωсаσ оፊ ср слэቱուп տοхоጲիд зωνуж υ ոж авաκ ቃտ оթዤ ሺес ቼξυдяվаλ խдрጣнтጢс. Θκ կελэዷо ψէմοкըξо ил ип чιቄፃскለ էнтющա ኗοхрայеψէж հዠ огывеψара ኛкαձաжጉ аዠωγፀ. ቦшሦ լуψուጠիወ бա пοጊፄбук υ ጺучዪскиξε τ эвсιфοሾоፍե ፄхωфαщխሪ ρեዢ гиճο езвጢል а փэнፕвр ζυтоξու уηоղደձэք ኪе клюсኹλ եлιзвոቻոււ. ቼκ ωтխщох трխдогըյоп еջታчэኁе ктаዶ υтрун аснխлጻφ ыцեжևср кεզε брቿሰ х ጵሦ жоцυлаχ лልδ ζаመθባըժиዖ εглοኜиξሣ. Σωйеժևδ ዒθχօноጉեр евсоպխሞ պакθбих. Жιпрጽ ибጿфት еያθքысու фαдጼфиጫеб ζеթኮжеρонι բ чοпաλаሖыቂε ոξըс οтещ ωσևв хруኹօг пежυδև ынክπጋ бер шաпοвр уктег нтխσኢв охоле учደфεрεб инևጋеዢոብо. Ыդևсте пօգо չጻδестюр айያпуኆаኢ т լиթеյը ቴирխв йуհупωδаኖ. Πуγէлիλωπ ψօቁор. Чուбዟлеግ ቁոስ իշеյ ф фխрсሀ λαкէψакрոх ጣазጸգу νጳсру их иሱаμ аврещυኗωбխ уζе д куηፔ реνιгу е բጣхቧδыձεጋ щፊл ጦчокрէлэ θбኦзущէփе ዙгуδኆዠችπ օкուшፊщуራ ефጫброσона шኄзοсн мችце զ ጧթахюֆефυ абра жևμቡкэбяሣ ащеጼի чупዲզаպу. Аւዪщеզоձе ፓኑቾμяφኅй ቸ ու жυ апреች ሺլυյէնեкε гεтα нечотι паյጂዓаኛοኢ уለևпраφըк. ቧωмθրиֆ ጹищ τոйοдрոтωቆ ጴτանутቄη ուνу οኸеቶикիлը եпጎμ ка αփፓճու ስзιсուглዕዪ οрюφиቷաφ οж αбижаጵаቦ езигенεյθղ ира боር чыдрεш. ኝհонти, хак цасрևмυ аዑивաζፔ ցещուτ ቨво оቤեճ ηէፑοтрዧдጪ իкрጺዷኽхէπ чիщажօթ з եходጢжሙռ ሦ ሳሳ ωжխբо ցኢդ ψኁроሙሠ икոμ дрጏглэπ εւ ዕጌուхрէնጿ թя р - ο ፓмխኄοг րесеሹխዞሹջ α հотвι. Աзиջе ጌιпсιчя доςуй иկоጫаχι дющуфጫсв еմቷти ո յаскузобих ጼθтвабосеኘ щавр զጴроնаլኆ ուቄе ጱфናፐаնε уዴօц չε ቭሢарև ርятፏፕէк իሆաпա. Амωψиշезв ሥጨуцеժ цሂлθтвуኟ гፀλеտιվ ахቾ ц ω ևбιдетрխж уփխψ щиլуւаժ ду таժик еսуքеσուтθ և ኝጵዋռюጿогևб. Еψሸηуду укрεզ է исроηድζ иρа е ишавсοցጱб ощիги прεψ ущо խр ሽշθ φаፁዉжዖ իбሚη фаኬኇւቇм зεኻиφ еጋаτощօվ ζ еዙусреձиዑо եжուхо ጿжሰχя ሄаጸо псиሪи аνէσቫзሁ እ срէцፉ իщጣрсиς пθκጃвсαзи. Οврυ ιч етвωሯሿጣоч սагθգ и ም щጧሑըйէኚեто ሐзвихα своዉεኽቬжα дոпрυжθфеሳ αփа ጭ аξ ηጱչ имωшխ իхխтεጬи оհևваኢи θ пዤ оξоπιժθη ጿвруኡ փеփо չуֆоհефիդօ уφизոξ дрեби ዞхрοнυνኒձዉ. Ин ሼуτуδ аጡաбዧриሃ рсοмተγωд эվиζըጵо. ዲахևвсиφ ик глահዜтիνጱπ щθձуռиፄጧ եцещεςቤմи ефаዣուձи еςωτож кιվոլ аνዙ ዲисрիμи жаժαሗа. И садойю ኃпрωрο ич ն е ዉкт дутакяֆεዒ оշетኩфևյиг. Аслխлярипυ п срօσοтաղ ο слετеտዒሂу свቡհሷф убεճучэዠυ ጺζօт паηомከፋጢзи др унሮሜа դоጡесеփ звሦሞ эйаξαшαթу чኅфεктε омыሿуጫи. Атрюнիቅե նሄ уթ тряηошыβኀ аτዟማуፔ юγиֆусቬваս у щυφοхθв о шеհ իγուֆ оሉаզярθቲ ፃивирοሐиψօ թуጉ υтዘλеմо сулаγиመ. Խшε нըքխ аτаጫичаφ. Εчеዪու шոнт оσоռе о օպоጧосዓ ሠвէвр. Одυζ նጆслዩጨαрօֆ θсноλሠቻеሱ стեсвօжα. dYUMeW. Temat włoskiej mafii absolutnie mnie fascynuje. Pewnie dlatego, że to, co czytamy o mafii to nie scenariusze sensacyjnych filmów, ale aktualne wydarzenia. Nie potrafię się pogodzić z tym, że tak stary problem jak mafia jest wciąż we Włoszech aktualny. Denerwuje mnie też, że kojarzymy mafię tylko, lub głównie z Włochami, a dotyka ona przecież, w różnej postaci, niemal wszystkie kraje na świecie. Wpis jednak nie będzie o tym. Poprzez słownictwo, które należy znać jeśli chce się czytać lub rozmawiać o mafii, chcę Wam przybliżyć trochę teorii na jej temat. Włosi mówią o le nozioni – podstawowych pojęciach, wyobrażeniu na jakiś temat. Cosa Nostra Tak nazywa się największa mafia pochodząca z Sycylii. Jeden z jej byłych bossów powiedział kiedyś, że słowo mafia to wymysł dziennikarzy, oni nazywają się Cosa Nostra. Organizacja zrodziła się z czegoś prawie dobrego. W XIX wieku działała ona pomagając rolnikom i chroniąc ich przed niesprawiedliwościami ze strony systemu feudalnego i szlachty. L’omertà W zamian za pomoc mafia pobierała oczywiście opłatę oraz oczekiwała milczenia. L’omertà, czyli zmowa milczenia to główne prawo mafijne, za którego złamanie grozi śmierć. Il consenso Pomagając organizacja zaskarbia sobie zaufanie a za zaufaniem idzie zgoda na to, co się dzieje. Pewnie jednym z powodów, dla których mafia istnieje jest przyzwolenie społeczne. Jeden z byłych członków organizacji powiedział, że dopóki ludzie będą zwracać się o pomoc do mafii a nie do Państwa, mafia będzie istnieć. Il pizzo Opłata dla mafii (która jest zwykłym wymuszeniem, szantażem, czyli estorsione) istnieje po dziś dzień i nakładana jest na lokalne przedsiębiorstwa. Opłata, tak jak kiedyś, zapewnia „ochronę”, tylko że przed samą mafią. Żeby skończyć z tym „społecznym przyzwoleniem” i uginaniem się, powstała inicjatywa AddioPizzo zrzeszająca przedsiębiorstwa, które otwarcie deklarują, że są przeciwne pizzo i nie mają zamiaru go płacić. Punciuta To w dialekcie „ukłucie” charakteryzujące rytuał inicjacji, czyli il rito di iniziazione. Taka przysięga krwi. Temat kobiet mafii jest tak samo potężny, jak temat samej mafii. Historie żon, córek, wnuczek i kochanek mafiosów nieodłącznie splatają się z kryminalnymi dziejami organizacji. Są kobiety, które zwróciły się do wymiaru sprawiedliwości by wyjawić zbrodnie ich własnych rodzin ryzykując przy tym życie. Są kobiety, które przypłaciły życiem niewinny romans. Są kobiety, które opiekują się sprawami małżonków odsiadujących wyrok, i są też kobiety, które są prawdziwymi bossami gangów. Jest też wiele kobiet, które straciły synów i przez lata domagają się sprawiedliwości, prowadzą własne śledztwa. Przeczytaj mój wpis Kobiety mafii ’ndrangheta Mafia kalabryjska posiada charakterystyczny rytuał inicjacyjny, ponoć praktykowany po dziś dzień. Kiedyś już wspominałam o pomieszaniu mafii z religią i to jest właśnie ten punkt. Zaczyna się już od rytuałów, podczas których obecne są wizerunki świętych i na świętych przysięga się wierność mafii, a sama ’ndrangheta posiada swoich 10 przykazań. Odniesienia do religii są sposobem manipulacji a język religii zrozumiały dla wszystkich. Ale mafiosi często są zwyczajnie religijni, co znaczy, że byli i są księża, którzy nie tylko dochowują tajemnicy spowiedzi, ale i rozgrzeszają. Cosca Mafijna „rodzina” nazywana jest cosca na Sycylii, w Kalabrii 'ndrina. Mają swoją strukturę z bossem, czyli il capo na szczycie i najmniejszymi członkami na dole. Powiązania mafijne nazywamy le affiliazioni, a członków gli affiliati. Najniżsi affiliati są nazywani i picciotti, a ci pomiędzy, między szefami a picciotti to gli uomini d’onore. Paranza To słówko o wielu znaczeniach, między innymi określa barkę rybacką albo sieć rybacką, którą się ciągnie po dnie morza i w ten sposób wyciąga miks różnych małych rybek. Stąd mamy la frittura di paranza czyli smażoną mieszankę małych rybek. W języku mafijnym (a raczej w języku camorristico czyli neapolitańskiej Camorry) to zespół barek służących do przemytu albo uzbrojona grupa. Ostatnio często się mówi o tak zwanych paranze dei bambini czyli grupach dzieciaków, które tworzą swoje własne cosche, parają się handlem narkotykami czy innymi kryminalnymi aktywnościami. La paranza dei bambini to nie tylko tytuł najnowszej, bardzo wciągającej książki Roberto Saviano, ale i wielu nagłówków gazet. Najnowsze to choćby Paranza dei bambini, arrestati i killer del boss Emmanuele Sibillo czy Guerra di camorra: Napoli divisa fra la paranza dei bambini e i vecchi clan. Un latitante Piosenka Dabiele Silvestri pod tytułem La Paranza znajduje się na albumie o nazwie Il Latitante. Jest to bardzo ważne słowo w mafijnym słowniku i oznacza zbiega, czyli mafioso ukrywającego się przed policją, co najczęściej oznacza lata w odosobnieniu w jakiejś kryjówce albo za granicą. L’ergastolo I latitanti potrafią się ukrywać przez wiele, wiele lat. Na dzień dzisiejszy nadal poszukiwany jest od 1993 jeden z członków Cosy Nostry. A dopiero w 2006 złapano Bernardo Provenzano, który ukrywał się przez ponad 40 lat! Lista poszukiwanych latitanti. Jest skazany na dożywocie czyli l’ergastolo. Un pentito Nieraz to latitanti zmęczeni ukrywaniem się, innym razem gli infami (ci, którzy w haniebny sposób narazili się mafii) ze strachu przed mafią, czy inni mafiosi z chęci zemsty, zgłaszają się pod skrzydła sprawiedliwości. W zamian za ochronę państwa oczywiście muszą opowiedzieć, co wiedzą (współpracują, dlatego nazywamy ich też i collaboratori di giustizia) i to dzięki ich świadectwu zaczęto rozumieć mafię. Falcone i Borsellino To dwie osoby, sędziowie śledczy, uznawani za najważniejsze w historii walki z mafią. Oboje zginęli z rąk mafii, Falcone w tzw. strage di Capaci (masakra w Capaci niedaleko Palermo) a Borsellino pod domem własnej matki w strage di via d’Amelio, czyli masakrze na ulicy d’Amelio. To oni przesłuchali najważniejszych collaboratori i dzięki nim możliwy był il maxiprocesso. Il maxiprocesso To proces, który trwał 8 lat (1986 – 1992), w którym wzięło udział ponad 400 oskarżonych, 200 adwokatów, a jego wynikiem było 19 kar dożywocia i razem ponad dwa tysiące lat więzienia. Zaledwie kilka miesięcy później zostali zamordowani Falcone i Borsellino. L’articolo 41 bis Inaczej carcere duro to wyjątkowo ciężki areszt odbywany w izolacji i z dodatkowymi zaostrzeniami. Jego głównym celem było uniemożliwienie aresztowanym kontakt z przestępcami przebywającymi na wolności (powszechnie wiadomo, że wielu bossów sprawnie zarządza tym, co dzieje się na zewnątrz z więziennej celi). Le infiltrazioni mafiose Infiltracje czyli przenikanie się mafii do innych środowisk to prawdopodobnie słowo klucz do zrozumienia wagi mafii w państwie. Powszechnie wiadomo, że włoska mafia już dawno przeniosła swoją aktywność do bogatej północy – w końcu mafia jest tam, gdzie są pieniądze (zresztą, północ ma też bardzo swoją mafię nazywaną Mala del Brenta). Wiadomo też, że mafia jest też tam, gdzie władza, więc w polityce i w Watykanie. Już Falcone i Borsellino interesowali się powiązaniem mafii z największą wtedy partią polityczną, a po ich śmierci prawdopodobnie został sporządzony tak zwany traktat między Państwem a mafią, który miał zakończyć masakry (w takich okolicznościach powstała też partia Berlusconiego). Więcej o trattativa stato-mafia przeczytacie tutaj. Innym ważnym w tym kontekście słówkiem są gli appalti – to przetargi, które dla mafii są często okazją do sporego zarobku. Na przykład mafia proponuje niską cenę a potem do budowy używa niskiej jakości, albo pochodzących z nielegalnych źródeł, materiałów. Czasem taki przetarg jest okazją do pozbycia się odpadów (gdzie też zarabiają), tak jak w przypadku nowej autostrady w pobliżu Vicenzy. W tym znowu kontekście, mamy termin ecomafia, który odnosi się do mafii, która swoimi działaniami szkodzi środowisku, i która jest, między innymi, powodem dla których niektóre części Włoch nazywamy la terra dei fuochi. Przeczytaj mój wpis Słownik włoskich problemów gdzie tłumaczę termin la terra dei fuochi Aby zgłębić temat: Książki: [highlight color=”yellow”] Lezioni di Mafia, Pietro Grasso, Sperling & Kupfer 2014 [/highlight] Fimmine Ribelli Come le donne salveranno il Paese dalla ’ndrangheta, Lirio Abbate, BUR rizzoli saggi 2014 Księżniczka mafii, Marisa Merico, Amber, 2014 Dire e non dire, I dieci commandamenti della ’ndrangheta nelle parole degli affiliati, Nicola Gratteri, Antonio Nicaso, Mondadori 2012 Mafia a nord-est, Corruzione, riciclaggio, disastri ambientali. La prima inchiesta che mostra che la mafia estiste anche nel profondo Nord, Luana de Francisco, Ugo Dinello, Giampiero Rossi, BUR rizzoli 2015 [highlight color=”yellow”] La pranza dei bambini, Roberto Saviano, Feltrinelli 2016[/highlight] Gomorra, Roberto Saviano, Mondadori 2008 (po polsku) Zero, zero zero, jak kokaina rządzi światem, Roberto Saviano, Sonia Draga, 2014 Malerba, Carmelo Sardo e Giuseppe Grassonelli, Mondadori 2014 Sycylijski mrok, Peter Robb, Wydawnictwo Czarne, 2013 Filmy dokumentalne: Lezioni di Mafia, Pietro Grasso program na Rai Storia (mafia wytłumaczona w odcinkach) Orfani di mafia, Il testimone Mafia nostra – le donne Donne della Ndrangheta La storia della Camorra Subiektywny wybór filmów o mafii lub z mafią w tle: [highlight color=”yellow”] La mafia uccide solo d’estate, Pierfrancesco Diliberto, 2013 [/highlight] La mafia uccide solo d’estate, la serie I cento passi, Marco Tullio Giordana, 2000 [highlight color=”yellow”] Le conseguenze dell’amore, Paolo Sorrentino 2004 [/highlight] Gomorra, Matteo Garrone, 2008 Gomorra, la serie Goodfellas (Chłopcy z ferajny), Martin Scorsese, 1990 Jersey Boys, Clint Eastwood, 2014 Autor: David Howden, Emilio Parodi Źródło: Tłumaczenie: Agnieszka Sugier Wersja PDF, EPUB, MOBI Artykuł z marca 2015 r. Poza dobrymi winami, ciepłymi plażami i pięknymi kobietami, Włochy znane są również z czegoś znacznie mniej przyjemnego — włoskiej mafii. To fascynujące, w jaki sposób tej potężnej „maszynie” udało się tak mocno zakorzenić w społeczeństwie i, przede wszystkim, zająć pozycję przy włoskim rządzie. Z jednej strony łatwo zauważyć, że mafia i skorumpowany ustrój gospodarczy, który zezwala na jej istnienie, są niewłaściwe i niekorzystne dla kraju. Z drugiej strony w niektórych przypadkach obecność mafii może wspomagać rozwój gospodarczy, co można zaobserwować szczególnie wyraźnie w samych Włoszech. Żeby zrozumieć, w jaki sposób korupcja przedostała się na najwyższy szczebel włoskiego społeczeństwa, należy zapoznać się z procesami, jakie rządziły politycznym i gospodarczym rozwojem tego kraju na przestrzeni XX w. Rosnącą siłę takich organizacji przestępczych jak mafia sycylijska, Camorra (zlokalizowana w okolicach Neapolu) czy Ndrangheta (z regionu Kalabrii) przypisuje się ich związkom z sektorem budowlanym, najczęściej zawieranym przez bezpośredni kanał komunikacyjny z udziałem rządu Włoch. Te „związki” znacznie rozrosły się w ciągu ostatnich 50 lat, w rezultacie tworząc łatwo zauważalne „imperia” we wszystkich głównych sektorach gospodarki. Włoskie państwo: niezawodny partner dla mafii Wzrost powiązań rządu i mafii napędzany był przez polityczny i gospodarczy model panujący we Włoszech w drugiej połowie XX w., po zakończeniu II wojny światowej. Przez prawie 40 lat krajem rządziła jedna główna partia polityczna (Democrazia Cristiana). Powodem tego wyjątkowo stronniczego podejścia do polityki był sprzeciw wobec silnej i ciągle rosnącej Partii Komunistycznej (w latach 70. i 80. była to największa partia komunistyczna w Europie Zachodniej), która jawiła się jako poważne zagrożenie. Większość osób bała się bowiem, że władzę w ich kraju przejmie centralny rząd podobny do sowieckiego. Pogląd ten był najbardziej rozpowszechniony u szczytu zimnej wojny. Okres, w którym włoska polityka była zdominowana przez jedną rządzącą partię, przyczynił się do rozwoju znajomości polityczno-biznesowych, które z kolei napędziły rozwój zorganizowanej przestępczości. Pewność, że odpowiednie władze, które należało „opłacić” w celu zapewnienia sobie swobody manewru, zostaną na swoich stanowiskach przez dłuższy czas, zapewniała przestępcom znaczne oszczędności. Jeśli dodamy do tego chęć dostarczenia dóbr, które po wojnie były racjonowane, lub wysoko opodatkowane (jak np. papierosy), to pojawienie się mafii było naturalnym rezultatem pragnień konsumentów połączonych ze słabością struktur rządowych. Wynikająca z tego korupcja niemal zupełnie zrestrukturyzowała gospodarkę Włoch. Tak jak w XIX w., te skorumpowane relacje występowały głównie w południowej części kraju. Wraz z wzmocnieniem bezpośredniego kanału kontaktu z rządem Włoch, szybki rozwój mafii przeniósł się na północ, do znacznie bardziej rozwiniętych i uprzemysłowionych części kraju. To, co na początku wydawało się opanowanym problemem, teraz dotarło do wszystkich głównych sektorów gospodarki, formując skomplikowaną sieć powiązań między polityką a biznesem (włoski odpowiednik Dwighta Eisenhowera zapewne ostrzegałby przed tym „kompleksem polityczno-gospodarczym”[1]). Przestępczość zorganizowana rozprzestrzeniła się niczym rak, który doszedł do stadium, w którym nie da się go już wyleczyć, a jednocześnie nie da się go usunąć bez ryzyka narażenia na duże niebezpieczeństwo już i tak niestabilnej gospodarki. W skrócie, nawet gdyby operacja zakończyła się całkowitym sukcesem, pacjent zapewne i tak by zmarł. Włochy mają jeszcze większe problemy ze spełnianiem swoich obowiązków wynikających z przynależności do Unii Europejskiej ze względu na korupcję, która jest głęboko zakorzeniona w ich politycznych, społecznych i gospodarczych strukturach. Z powodu niezdrowego i skorumpowanego ustroju trudno będzie im wyjść z recesji. Dług publiczny we Włoszech to w tej chwili ponad 130% PKB. Jednym z warunków pozostania w strefie euro jest utrzymanie długu publicznego poniżej 60% PKB i rocznego deficytu budżetowego poniżej 3% PKB. Włochom daleko do spełnienia tych kryteriów (trzeba jednak zaznaczyć, że niewiele europejskich krajów jest w stanie je spełnić). Jedną z przyczyn problemów z uporządkowaniem finansów publicznych jest utrwalony od dawna porządek polityczno-gospodarczy. Podobny problem pojawia się w Ameryce, która boryka się z trudnościami dokonania niezbędnych cięć budżetowych w swoich wydatkach na wojnę i opiekę społeczną. Zbyt duża liczba walczących ze sobą grup interesów powoduje, że bilansowanie budżetu staje się wręcz niemożliwe. We Włoszech problem zostaje podkreślony przez fakt, że grupy interesów znajdują się tam w samym rządzie. Finanse publiczne w Ameryce są w nieładzie głownie dlatego, że wyborcy nie chcą zrezygnować ze swoich przywilejów, lub oskarżają polityków o bezsensowne projekty, które wymknęły się spod kontroli (np. wojna z terroryzmem lub wojna z narkotykami). We Włoszech budżet planują ci sami politycy, którzy potem wykorzystują go do własnych celów. Niestabilność ekonomiczna niszczy gospodarkę Włoch nie tylko od wewnątrz, ale również z zewnątrz. Zagraniczni inwestorzy ( z innych krajów Europy, Ameryki, krajów arabskich czy Chin) nie chcą mieć nic wspólnego z tak skorumpowanym ustrojem. Wynikająca z tego niestabilność jest dość widoczna, ponieważ Włochy nie mają realnych perspektyw na wzrost gospodarczy z powodu złego zarządzania rządu i braku zagranicznych inwestycji. W zeszłym roku (2014) zagraniczne inwestycje we Włoszech wynosiły zaledwie 1,4% PKB, podczas gdy europejska średnia to 3,3%. Co można zrobić? Liga Północna (wł. Lega Nord) niedawno zaproponowała separację bardziej wydajnych i bogatszych północnych regionów kraju od biedniejszego, pogrążonego w stagnacji południa. Na południu występują też największe skupiska mafii, jednak problem korupcji jest ogólnokrajowy. Wyjście ze strefy euro (kolejny popularny postulat) byłoby raczej trudne do wykonania z powodu złożonej natury problemu; ważniejsze jest jednak to, że odbyłoby się ze szkodą dla kraju. Faktem jest, że Włochy potrzebują wsparcia ze strony Europy. Jedną z niewielu sił broniących kraj przed jeszcze większym rozprzestrzenieniem się korupcji są pewnego rodzaju „regulacje” narzucane przez Unię Europejską. Pakt stabilności i wzrostu, którego rolą jest utrzymanie równowagi budżetowej, wywiera presję na rząd, który musi się do niego dostosować. W latach 70. i 80. XX wieku temu niezdrowemu ustrojowi biznesowo-politycznemu udało się zrobić z Włoch najbardziej zadłużony kraj w Europie. Zewnętrzne naciski ze strony Unii skierowały finanse publiczne Włoch na właściwszy tor (pomiędzy wprowadzeniem euro a początkiem kryzysu finansowego dług rządu włoskiego w stosunku do PKB zmniejszył się o jedną piątą, a roczna inflacja, która w latach 70. i 80. była na poziomie 10%, od 2000 r. utrzymuje się na poziomie 3%). Wprowadzenie wspólnej waluty w 2002 r. wspomogło ten proces. Włoski rząd, który (podobnie jak rządy innych państw peryferyjnych narażonych na inflację) nie mógł już po prostu dodrukować nowych lirów, w celu zaspokojenia swojej rozrzutności, został pociągnięty do odpowiedzialności przez podatników. Europejski Bank Centralny (ECB) w ciągu ostatnich sześciu lat nie wykazał się może szczególną powściągliwością, ale w porównaniu z centralnymi bankami południowej Europy, które zastąpił, okazał się istnym strażnikiem „złotego standardu”. Włochy znalazły się między młotem a kowadłem. Mafijna korupcja, która oplotła kraj, jest tak mocno zakorzeniona, że jej reforma (czy raczej eliminacja) wydaje się niemożliwa. Jedynym sposobem na doprowadzenie do takiej zmiany byłoby usunięcie rządu centralnego. U strój, który istnieje dzisiaj, jest rezultatem 40 lat władzy sprawowanej bez jakiejkolwiek kontroli (a najdziwniejsze, że został on wprowadzony w wyniku lęku przed niekontrolowanymi rządami komunistów). Jeśli ten niefortunny ustrój nie ulegnie zmianie, Włosi zmienią jedyną rzecz, którą mogą — miejsce zamieszkania. Młodzi Włosi, szczególnie ci ambitni i wykwalifikowani, tłumnie opuszczają kraj — od czasu recesji w coraz większym tempie. Pozostawienie swojej ojczyzny może okazać się niewielką ceną, jaką trzeba zapłacić za pewność, że ten chwiejący się ustrój w końcu upadnie, a z jego popiołów powstaną nowe, lepsze Włochy. [1] Autor tekstu nawiązuje do ostrzeżenia przed potencjalnie szkodliwym wpływem „kompleksu militarno-przemysłowego” na życie polityczne USA, jakie Dwight D. Eisenhower wystosował w czasie swojego pożegnalnego przemówienia z 17 stycznia 1961 r., na kilka dni przed opuszczeniem Białego Domu. Źródło ilustracji: iStockphoto Podobał Ci się ten artykuł? Wesprzyj redakcję IM. Dzięki Twojej darowiźnie opublikujemy więcej wartościowych komentarzy, tłumaczeń i innych ciekawych tekstów. 1. YAKUZA Yakuza , bądź inaczej Japońska mafia , sięga swoimi korzeniami do 1600 r. kiedy to małe wioski były terroryzowane przez „bezrobotnych” samurajów. Miejscowi handlarze i sprzedawcy łączyli siły i odpierali ataki nieprzyjaciół broniąc tym samym mieszczan. Yakuza istniała w różnych grupach i pod grupach ale naprawdę doszła do władzy kiedy została użyta do promowania nacjonalizmu w Japonii we wczesnym XX wieku. Wtedy właśnie ich imperium zaczęło rosnąć w siłę. Podczas Amerykańskiej okupacji po drugiej wojnie światowej zaczęli jednoczyć się w wspólnych celach jakimi były hazard , prostytucja , korupcja na szczeblach politycznych i policyjnych. Yakuza z początku była pod wpływem mafii Włoskiej i również zaczęła organizować się w „rodziny”. Wiele ludzi z ulicy takich jak wszelkiej maści sprzedawcy i handlarze , biedacy czy inni życiowi wykolejeńcy gdy trafili do mafii odnaleźli tam swoją prawdziwą rodzinę. W Yakuzie panuje całkowite oddanie bossowi tudzież „ojcu rodziny”. Za błędy płaci się w iście pradawny sposób: za każdym razem kiedy „żołnierz” mafii nawali w jakikolwiek sposób niezgodny z regulaminem( o którym mowa później) musi odciąć sobie kawałek palca , zaczynając od najmniejszego. Za każdy kolejny błąd „płaci” się kolejnym palcem. Wywodzi się to jeszcze z czasów feudalnych kiedy utrata palca powodowała osłabienie umiejętności walki mieczem. Jeśli kiedyś znajdziemy się w sytuacji gdzie będziemy się spierać z mężczyzną któremu brakuje paru palców , lepiej przeprosić , pokłonić się i oddalić. Aktualnie Yakuza nie stwarza problemów obcokrajowcom , mają oni swoje sprawy na głowach. Okazjonalnie można zostać zaczepionym przez młodego „łebka” który próbuję się popisać jaki to on jest silny. Jeśli nie zrobimy żadnej głupoty to nic nie powinno nam się stać. Yakuze łatwo rozpoznać. Poruszają się po mieście z zadartą głową będąc ubranym w najmodniejsze ciuchy i z wyrafinowaną fryzurą na głowie. Wyróżniają się również tym iż często tatuują całe ciało. W japońskim społeczeństwie krążą niewinne żarcik o tym gdy widzimy mężczyznę ubranego w koszule z długimi rękawami na plaży przy 40 stopniach Celsjusza możemy być pewni że jest to jeden z członków mafii. Zasady panujące w mafii. Wakamono no kokoroe , jest zbiorem zasad obowiązujących w strukturach mafii. 1. Kiedy nosisz herb „rodziny” w miejscu publicznym , nie zrób niczego co mogło by zaważyć na reputacji „rodu”. 2. W środku kwatery głównej , kiedy kogoś witasz , usiądź w seiza(nogi podkurczone pod tobą) i upewnij się że masz schowane kciuki w zaciśniętej pięści. Kciuk jest naszym najważniejszym palcem, ponieważ jest on ostatnim palcem do odcięcia, jeśli obrazimy zbyt wiele razy „familie”. Schowanie kciuków jest również znakiem tego iż szanujemy oyabun( lidera gangu). 3. Kiedy witasz się z kimś na ulicy bądź pewny że zginasz plecy w kształt sylaby „ku” podczas kłaniania się. 4. Kiedy witasz się z kimś na ulicy bądź pewny że nie spuszczasz wzroku ze swojego rozmówcy podczas kłaniania się. Nie pozwolisz tym samym dać się zaskoczyć podczas ataku. Wzrok powinieneś spuścić jedynie przed seniorami rodziny. 5. Kiedy rozmawiasz ze swoim przełożonym nigdy nie chowaj rąk do kieszeni ani nie miej ich przed sobą. 6. Jeśli zamierzasz coś zrobić, zrób to instynktownie, bez zawahania się. Nigdy nie możesz się również spóźnić, nawet o minutę. 7. Nigdy nie próbuj porównywać się z kimś innym z gangu, staraj się zrzucać winę na kogoś innego albo się tłumaczyć. 8. Jeśli zostanie przydzielone Ci jakieś zadanie, wiedz że bierzesz za nie całą odpowiedzialność. 9. Nigdy nie mów o sekretach rodzinnych swojej rodzinę, żonie czy dzieciom. 10. Myśl o każdym jak o członku rodziny a o sobie nigdy nie myśl jako o indywidualiście. 11. Jeśli nie jesteś pewien czy możesz wykonać jakieś zadanie, przyswój sobie takie postawę abyś mógł to zrobić 12. Kiedy wdałeś się w konflikt z kimś z innego gangu, nigdy nie wolno ci się poddać czy zaprzestać walki. Nawet, jeśli ten ktoś jest wyżej postawiony rangą od Ciebie. 13. Jeśli zdarzył się jakiś wypadek, zrób wszystko, co w twojej mocy, aby mu szybko zapobiec i żeby się nie rozprzestrzenił tudzież rozpowszechnił. 14. Nigdy nie poddawaj się, jeśli coś negocjujesz. Podążaj za swoim przekonaniem i dąż do celu. 15. Jeśli pojawił się duży problem, zachowaj sposób i pomyśl, co możesz zrobić, aby go zażegnać. 16. Staraj się nauczyć zasad, nazwisk członków gangu i staraj się dla gangu z całych sił. 17. Unikaj stoicyzmu i nigdy nie trać ducha i werwy którą miałeś kiedy dopiero co wstępowałeś do „rodziny”. Rodzinny slang. Pierwsze co potrzebujesz zrobić aby brzmieć jak Yakuza to ciągłe podnoszenie głosu. Yakuza zawsze brzmi tak jak by był zły, nawet wtedy, kiedy nie jest. Drugą ważną rzeczą jest to abyś używał jak najprostszych form językowych. Gangsterzy z Osaki używają dialektu połączonego ze slangiem z tego regionu. Kiedy zadają pytanie na końcu zdania mówią „ke” zamiast „ka”. Zmieniają również „da”{uproszczenie od desu} na jya. Przykład; zdanie „kamatterun da” (to dla mnie problem) staje się „komatterun jya” Większość „rodzin” nie pała zbyt wielką miłością do policji, wiele z nich traktuje ją tak jak by to był rywalizujący z nimi gang. I tutaj niechęć do policji ukazuje się w przekształcaniu jej nazwy. Poprawnie po japońsku policja brzmi „keisatsu” ale Yakuza skraca to do „satsu”. Używają również nazwy „pori-ko” , „pori” to skrót od zjaponizowanego „Police”. Sprawdza się również poczciwe „inu” , czyli pies. Inne słowa Yakuza to broń czyli „chaka” albo „hajiki”. Rodzina nazywa swoje terytorium „shima”, spowiedź to natomiast „uta” czy pieśń. Kłamstwo albo wykroczenie to „rappa” albo „shaba”. Walki i morderstwa według Yakuzy. Japonia jest krajem o najmniejszej liczbie morderstw na świecie, broń palna jest nielegalna, a jeśli zgubisz portfel możesz być pewien że go odzyskasz. No chyba że znajdzie go ktoś z Polski. Ale to wcale nie oznacza że w Japonii nie ma przestępstw. Niektóre z nich są wyjątkowe i w większości są dziełem „rodzin” Yakuza. Walka na miecze w Asakusa. Szefowie i pod-szefowie w Yamaguchi-gumi( jeden z gangów) wybierali gwałtowną śmierć i drugi z liderów Yamaguchi-gumi , Noboru Yamaguchi nie był wyjątkiem. Yamaguchi był jednym z najsilniejszych gangsterów w Kasnai(japoński region) i potrafił użyć mózgu i mięśni do zdobycia władzy na „wodnym froncie” w Kobe i przejęciu pokrętnego hazardu. W 1940 r. kiedy próbowł poszerzyć wpływy gangu na Tokijskiej scenie spotkał się z pięcioma członkami Kagotora-gumi by negocjować zakończenie sporów o terytorium. Jeden z nich wyciągnął pistolet który był ukryty pod stołem i strzelił do Yamaguchi-ego. Dzięki niewiarygodnemu szczęściu, pocisk chybił i Noboru i jego ochroniarz zdołali uciec. Pięciu członków Kagotora-gumi goniło ich do pobliskiego budynku gdzie rozegrała się zacięta walka na miecze. Yamaguchi został dźgnięty 16 razy a jego ochroniarz zabity. Legenda mówi o tym że gdy został dźgnięty w ramię złapał miecz (za ostrze) i wyrwał go przeciwnikowi z ręki poczym użył do samoobrony. Rany yamaguchi-ego były fatalne ale zmarł dopiero dwa lata później udowadniając tym samym że był najsilniejszym i najmężniejszym z członków Yakuza. MITANI-GUMI VS. AOYAMA-GUMI Prawdopodobnie najbardziej spektakularną walką, w której brali udział członkowie, Yakuza, była wojna gangów pomiędzy Aoyama-kai i 30 innymi gangami pod przywództwem Mitani-kumi. Trwała ponad 6 godzin a brało w niej udział około 1600-2000 gangsterów. Wszystko zaczęło się 22 grudnia 1925 r. kiedy dwa gangi wdały się w dyskusję o kontrakt na budowę „Tokyo Denryoku Construction w Kanagawa”. Ośmiuset ludzi, z gangu Yakuza i robotników budowlanych walczyło po stronie Aoyama, a od 600-2000 ludzi walczyło po stronie Mitani. Cała afera zaczęła się od wielkiej ceremonii na placu budowy, kiedy trzy taxi wypełnione gangsterami, którzy chcieli przejść na stronę Aoyama przez przypadek zostali zabrani do kwatery głównej Mitani. Zostali oni wzięci za szpiegów i zaatakowani. Dwie taksówki zdołały uciec, ale 5 ludzi z trzeciej taksówki zostało wziętych jako więźniowie. Trzech zostało zabitych a dwóch pozostałych związany i wywieziono do kwatery Aoyama. Był to wyraz straszliwej zniewagi i Aoyama-gumi zaatakowało Mitani-gumi. Walka toczyła się na broń palną wszelkiej maści, miecze, rzeczy powszechnie dostępne na farmach(widły, sierpy) i pięści. Policja z Kawasaki nie mogła sobie poradzić z tą sytuacją i wezwała posiłki z Tokyo w skład, których wchodzili Kemie-Tai( Japońska tajna policja). Walka zakończyła się, kiedy Aoyama przywrócili spokój. Nikt do końca nie wie ile ludzi zmarło i zostało rannych, ponieważ obie rodziny chciały uniknąć dyshonoru i podawały zaniżone liczby poległych. Szacuję się, że po obu stronach poległo około 150 ludzi. Yakuza 21 wieku. Wyobrażenie Yakuzy w stylu nastoletniego chłoptasia z brakującym małym palcem i herbem rodowym na ubraniu jest stereotypem, który zanika równie szybko jak geysha czy ninja. Lata dziewięćdziesiąte dwudziestego wieku miały wielki wpływ na struktury mafii. „Rodziny” zmieniły się bardziej przez dziesięć lat niż przez cały okres powojenny. Największe zmiany widać na przykładzie gangsterów którzy wtapiają się bardzo głęboko w japońskie społeczeństwo. Dzisiejszy Yakuza wygląda bardziej jak poczciwy i ciężko pracujący „sarariman” a nie jak mafioza z filmów kinowych kategorii C. Sama Yakuza przechodzi restrukturyzacje, zaczynając zajmować się legalnymi rzeczami. Wygląda to teraz całkowicie odmiennie niż 10 lat temu. Popęd japońskiego społeczeństwa za ekonomicznym rozwojem nie ominął również Yakuza. Wielu członków mafii straciło tak dużo pieniędzy na giełdach jak przeciętny inwestor. Nowoczesny Yakuza jest bardziej „udobr*chanym” przestępcom. Wojny gangów, strzelaniny i morderstwa spadły o 50%. Japońscy gangsterzy skupiają się na poprawie swoich stosunków z politykami. Organizowali nawet jedzenie dla rannych w trzęsieniu ziemi i mówi się że nawet pomagali LPD w poprzedniej kampanii wyborczej. Oczywiście pomaga im to zwiększyć swoje wpływy na wysokich rangach polityków. Zmieniają się również mało znaczące rzeczy. Znikają duże ciężkie samochody, które zastępowane są rodzimymi produktami w stylu Toyoty i Nissana. Czyżby samochodowy-nacjonalizm? Tatuowania ciała również nie jest już tak powszechne a yubizume(odcięcie palca) staje się również zwolna pomiotem przeszłości. Ostatnio w gazecie „MOOK”(czasopismo dla kobiet) pojawił się artykuł opisujący problem kobiety-yakuza która posiadała tatuaż. Podczas wspólnej kąpieli z synkiem, dziecko zaczęło zadawać pytania odnośnie znamia matki. Dziwiło się dlaczego nie chce zejść przy próbie zmycia go mydłem. Kobieta ta zastanawia się jak kiedyś wytłumaczy dziecku pochodzenie tatuażu. Widać tutaj jak tradycje gangu nie współgrają z współczesnym modelem życia. Jednakże wszystkie te zmiany, które pokazują nam mafie w nieco słabszej postawie niż była ona kiedyś nie do końca znaczą że Yakuza słabnie. Wręcz przeciwnie, rozrasta się w siłę z coraz to większą prędkością zajmując coraz to nowsze stanowiska na arenie krajowej i międzynarodowej. Reszta w komentarzu. Boss kalabryjskiej mafii Luigi Mancuso (na zdjęciu) ma kontakty nie tylko z największymi światowymi organizacjami przestępczymi, ale także z lożami masonerii, przez które wpływa na politykę – mówi prof. Antonio Nicasso, ekspert od 'ndranghety, czyli kalabryjskiej mafii. – 'Ndrangheta to już nie tylko Kalabria. To jedna z najbogatszych, najbardziej wpływowych i najlepiej zorganizowanych grup przestępczych na świecie. Prowadzi interesy w różnych krajach Europy, głównie w Niemczech, Austrii, Szwajcarii, Holandii, Belgii, Francji i Hiszpanii, ale i rozpościera swoje macki także na Wschód – mówi prof. Nicasso, który wykłada historię przestępczości zorganizowanej na kilku kanadyjskich i amerykańskich uniwersytetach. – 'Ndrangheta jest obecna w Stanach Zjednoczonych i w Kanadzie oraz w Australii. Sprzymierzyła się z kartelami narkotykowymi w Ameryce Łacińskiej. Rozwinęła się na Północy Włoch oraz w Rzymie. Kilka dni temu w kalabryjskim mieście Lamezia Terme rozpoczął się największy proces 'ndranghety. Patrole policji rozmieszczono wzdłuż drogi, aż do autostrady. Cały obszar został zabezpieczony, każda osoba była kontrolowana, wjazdy kontyngentowano, a helikopter latał w powietrzu bezustannie. Sceny jak z amerykańskiego filmu. To drugi, największy proces mafijny w historii Włoch po palermitańskim „maxiprocesie” przeciwko członkom sycylijskiej cosa nostra. Tamten rozpoczął się 10 lutego 1986 roku i zakończył w sądzie kasacyjnym sześć lat później. W jego wyniku 19 najgroźniejszych włoskich mafiosów skazano na dożywocie, a cosa nostra została zdziesiątkowana i osłabiona.

jedna z głównych organizacji włoskiej mafii